شب بیست و یکم رمضان! شبی که دو مناسبت در آن باهم گره خورده. یکی به روایتی شب نزول قرآن و دیگری شب شهادت امام علی(ع). از این شب با احیای شب قدر در حوزه علمیه خاتم النبیین(ص) نیز گرامیداشت شد.
عالمان دین می‌گویند، امیرمؤمنان در کنار فضائل مشترک با ائمه اطهار؛ دارای فضائل منحصر به فرد نیز بود؛ در عدالت، شجاعت و عبادت.
بیست و یکم ماه مبارک رمضان مصادف است با یکی از شب‌های قدر که امام علی (ع) به شهادت رسید. شبی که نه تنها امام حسن، امام حسین؛ زینب و گلثوم یتیم شدند بلکه صدها فقیر و درمانده دیگر در کوفه پدر معنوی شان را از دست دادند.”
با شهادت امام علی(ع) دیگر از شیر و خرمای شبانه برای یتیمان کوفه خبری نیست. باورها این است که شهادت امام علی در شب قدر بیانگر فضیلت و جایگاه ایشان نزد خداوند متعال است.
با اینحال، شب قدر شب مناجات و دعا است. شب نزول قرآن که عبادت در آن به منزله هزار ماه گفته شده. شبی که مومنین، خداوند را به یک هزار و یک، اسم و صفت‌اش صدا می‌زنند در دعای جوشن کبیر.
دعای جوشن کبیر که دارای صد بند است از آن به‌عنوان زرهی در برابر آتش جنهم یاد شده و بیشتر در شب‌های قدر تلاوت می‌شود. احیا کنندگان شب قدر پس از هر بند آن از خداوند طلب مغفرت و نجات از آتش جهنم می کنند.
بخش دیگر از اعمال شب قدر، برپا کردن نماز است و سجده به درگاه الهی!
با اینحال با رفتن امام علی(ع) دامن عدل و داد هم برچیده شد اما آنچه زنده است فریاد بی علی بی علی در میان پیروان حیدر کرار است.