حضرت عباس به باب الحوائج و قمر بنی هاشم معروف است.
در وصف و جایگاه آن حضرت نزد ائمه و خداوند متعال، روایتهای زیادی از زبان معصومین نقل شده است. امام سجاد(ع) در مورد جایگاه ایشان در نزد خداوند فرمورده، منزلتی است که در روز قیامت، همه‌ی شهدا به آن غبطه می‌خورند.
امام صادق(ع) ایشان را شخصیتی دارای بصیرتی نافذ و ایمان استوار و امام هادی(ع) هم از ایشان به عنوان نگهبان دین یاد کرده است.
باورها این است که چیزی که حضرت ابوالفضل العباس(ع) را به این مقام و جایگاه والا رسانده وفاداری و ولایت مداری و ادب ایشان به حضرت امام حسین(ع) است.
روز هفتم محرم را به ابوالفضل العباس اختصاص داده‌اند. به دلیل نقش آفرینی آن حضرت در قیام عاشورا و وفاداری‌اش به امام حسین(ع)، معروف است زمانی که باب‌الحوائج، حضرت ابالفضل (ع) لشکریان دشمن را در هم شکسته و خودرا به شط فرات می‌رساند، عزم نوشیدن آب می‌کند. اما همینکه به یاد لب تشنه امام حسین و اهل خیمه می‌افتد آب را بر روی آب انداخته و با مشک‌های پر آب به طرف خیمه گاه روانه می‌گردد.
همین وفاداری، شجاعت، صداقت و ادب حضرت عباس باعث شده تا ایشان از جایگاه ویژه‌ای برخوردار کردند. تاجایی که دیگر شهدا در روز قیامت به مقام و منزلت عباس غبطه می‌خورند.
ابوالفضل العباس فرزند امیرمومنان علی (ع) و ام‌البنین است.
مشهور است که عباس با توجه به احترامی که به امام حسین (ع) قائل بود تا لحظات آخر عمرش ایشان را مولا و سرور خطاب می‌کردند.